Geplaatst in DAG (7)

Op de valreep nog een geplaatste column in oktober. Het originele bericht
"De definitieve einduitslag" is met wat aanpassingen terug te vinden op pagina 16. De titel is uitgebreid, zij het niet hinderlijk. Daarnaast valt het schrappen van de rijdende-rechter-grap op. Hierdoor loopt het verhaal, hoewel in iets andere context, een stukje beter. Dat is op zichzelf weer grappig!

Moet er nog Mouton zijn?

Mooie column van een Belg over een passie die we delen: wijn... in dit geval een erg bijzondere. Op Brusselmans-achtige wijze wordt beschreven welke afwegingen een wijnliefhebber kan maken wanneer hij voor zijn baas een paar kistjes Mouton-Rothschild (één van de duurste wijnen uit de Bordeaux) moet ophalen. Klik hier.

De definitieve einduitslag

Dit sportpleonasme pure sang is eigenlijk zo gek nog niet. Want het lijkt erop dat steeds meer belangrijke evenementen pas achteraf worden beslist. Denk hierbij aan de Tour de France en de Formule 1. Zelfs Olympische medailles zijn niet meer veilig. Heeft het nog wel zin om naar een rechtstreekse uitzending te kijken, als de winnaar in de rechtbank wordt uitgeroepen?

Afgelopen weekend werd het wereldkampioenschap Formule 1 beslist. Zo leek het althans. Want het verliezende team McLaren gaat in beroep tegen de uitslag van de laatste race waarin Ferrari won. De details over deze rechtzaak zijn minuscuul en irrelevant, maar desondanks reden genoeg voor een lange en saaie rit. Ferrari mag de kurk weer even in de veel te grote champagnefles zien te krijgen. Het laatste woord is aan de rijdende rechter.

Ex-Tourwinnaar Floyd Landis weet daar inmiddels alles van. Formeel heeft hij de gele trui van 2006 tot deze maand in zijn bezit gehad, maar vanwege zijn slepende dopingzaak is het tot dusver bij een strakke gele boxer gebleven. Nadat deze hem een ruim jaar heeft gekneld in de rechtbank, is hij zijn trui alsnog kwijt. Perreiro heeft de Tour gewonnen! Voor de één komt de ereronde op de Champs-Elysées te laat, voor de ander is het nu tijd om in beroep te gaan.

Het kan dus nog even duren. Vergeet niet, atlete Marion Jones heeft haar Olympische medailles pas na 7 jaar (Sydney 2000) weer ingeleverd! Hebben we hier het geduld nog wel voor? Je kunt voor dergelijke evenementen immers geen sportzenderabonnement meer afsluiten. De uitslag is pas bekend als je goedkope instapjaar ruimschoots is verlopen. Sterker nog, de kans is groot dat die zender tegen die tijd alweer uit de lucht is.

Het wordt er ook niet leuker op voor de gokkers onder ons. Net wanneer je denkt dat jouw dark horse heeft gewonnen, blijkt het 2,5 gram te veel aan maanzaad te hebben gegeten. Natuurlijk zal er voor de rechter worden getwist over de exacte hoeveelheid, waardoor je nog hoop mag hebben. Een creatieve bookmaker zou hier overigens wel weer geld in kunnen zien. Vul een datum in vanaf nu tot 2010 en win: “Wanneer volgt de definitieve einduitslag?”

Geschokt

Mensen blijven toch rare wezens. Neem nou James Watson, “uitvinder” van het DNA, Nobelprijswinnaar en raswetenschapper. Iemand die onomstotelijk heeft bewezen dat wie of wat we zijn vastligt in onze genen. Iemand die in mijn ogen nooit genoegen zou nemen met aannames of andermans ongegronde mening. De objectiviteit zelve? Deze man houdt er racistische denkbeelden op na.

Watson, directeur van het Cold Spring Harbor Laboratory in New York, is op non-actief gesteld. De reden hiervoor is een reeks discriminerende uitlatingen, van welke de laatste er kennelijk één te veel was. Hij hoopte dat ieder ras qua intelligentie gelijk zou zijn, maar zei dat iedereen die ooit met zwarte werknemers te maken had gehad, zou weten dat dit niet waar was. Daarvoor liet Watson zich ook al negatief uit over vrouwen en homoseksuelen. Naast het racistische karakter van deze opmerking, kan men het toch ook niet als erg wetenschappelijk classificeren?

Nobelprijswinnaars onderscheiden zich over het algemeen met beweringen die zijn gebaseerd op harde feiten, vaak voortkomend uit eigen onderzoek. De Nobelprijs is na het bijschrijven van Al Gore misschien wat gedevalueerd, maar toch, het betreft hier een illuster rijtje mensen wier opvattingen uiterst serieus worden genomen. Iedereen is het erover eens dat Watson samen met medeontdekker Francis Crick in 1962 terecht is opgenomen in deze groep. Negen jaar daarvoor hadden ze immers met het DNA aangetoond dat onze blauwdruk zich in deze databank van eiwitten bevindt.

Daarna is Watson ongetwijfeld nog veel meer over het DNA te weten gekomen, misschien de locatie van het gen voor donkere ogen of huidskleur? Het zou me niets verbazen. Maar hij nooit heeft bewezen dat het negroïde ras inferieur is aan het blanke, intelligentie staat dus los van het ras. Het DNA is op essentiële onderdelen in principe gelijk. Verschillen daarin worden alleen gevormd door die van mens op mens, niet die van ras op ras. Watson haalt vrij vertaald zijn eigen ontdekking onderuit.

Ik ben geschokt. Het lukt me niet om een voorbeeld te vinden van eenzelfde soort tegenstrijdigheid. Wat beweegt deze wetenschapper om zich zo racistisch en ongefundeerd uit te laten? Ik heb er geen verklaring voor. Het zit hem blijkbaar in de genen...

2 voor 1

Humor ligt op straat... en op de toonbank van de Etos:

Uscita Rita

Deze titel, Italiaans voor “Uitgang Rita”, leek mij wel op zijn plaats. De VVD, haar voormalige partij, liet zich immers ontlokken tot politieke machtspelletjes waar Berlusconi zelf nog een puntje aan kan zuigen. Rita Verdonk domineerde het binnenlandse nieuws de afgelopen tijd als geen ander. Is het nu voorbij met de media-aandacht of breekt er een nieuw hoofdstuk aan? Misschien is het tijd voor een sabbatical…

Nadat ze had aangekondigd verder te gaan als eenvrouwsfractie (een nieuw woord?) gaf Verdonk aan zich te beramen over haar toekomst. De kans is groot dat Den Haag hierin een grote rol blijft spelen. Zo zinspeelt men onder andere op een Wilders-achtige partij, het wordt dringen op rechts, maar er zijn legio mogelijkheden. Wellicht herrijst de “Rooie Rita” van de vorige eeuw wel ergens vlak voor de verkiezingen? Je weet het nooit met haar. Voor hetzelfde geld slaat ze de handen ineen met een imam om een moslimpartij op te richten. Wat moet je doen als de “wereld aan je voeten ligt” en je de vrijheid hebt om te gaan en staan waar je wilt? Om te komen tot de juiste keuze zou ik haar een sabbatical adviseren.

Een jaar waarin ze alles op een rijtje kan zetten. Dat kan in Nederland, bijvoorbeeld als bewoner van de Gouden Kooi, om de boel een beetje op te zwepen. Voor je het weet heeft ze alle overige gasten op straat gezet. Dan zijn we wel van deze irritante soap af, maar daarmee is het pauzejaar nog niet voltooid. Die tijd kan worden gevuld met reizen: met een zeilboot single-handed de wereld over, recht door zee uiteraard. De eerste tussenstop wordt natuurlijk Ivoorkust. Om het leiderschap alvast te oefenen zou ze interim-coach (een Amsterdamse vinding) kunnen worden van het Ivoriaanse voetbalelftal waarin de bijna-Oranjespits Salomon Kalou, een oude bekende, inmiddels schittert. Dan moet ze zich wel even laten naturaliseren. Over haar natuurlijk overwicht maak ik me trouwens minder zorgen dan over die taaie inburgeringcursus van Ivoorkust. Die media-aandacht zal dus wel blijven, maar ze is gewaarschuwd: “Uscita” betekent namelijk ook afgang.

Zelf

Het voetbalseizoen is weer in volle gang. Ook als u niet van de sport houdt, kan een avondje kijken een hoop vertier opleveren. Dat komt door het taalgebruik van de verslaggevers. Niet alleen hun prachtige voetbalclichés, waarvan imitaties het op feestjes altijd goed doen, maar ook de manier waarop ze ons hun subtiele mening aan je willen overbrengen. Iets waar we in het dagelijkse leven nog wel iets aan zouden hebben? Het woord “zelf” speelt hierin een belangrijke rol…

Voetbalclichés zijn ons – zoals het woord aangeeft – al bekend. “Sparta uit… altijd lastig” heeft het ook dit weekend weer goed gedaan. Maar het commentaar tijdens wedstrijden heeft nog veel meer in zich. Luister eens mee met Evert ten Napel bij Studio Sport. Deze man is tijdens sommige wedstrijden zo enthousiast dat er zich een spel in het spel ontpopt. Ik zal het proberen uit te leggen.

Normaal gesproken staan er twee teams op het veld, twee keer 11 man sterk. Elk team heeft zijn uitblinkers, iedere supporter kiest zijn ster. Twijfelaars worden door Evert een handje geholpen. Deze doorgewinterde commentator heeft zoals u en ik zijn eigen favorieten. Gedurende zijn verslag maakt hij dat aan ons duidelijk door vanuit het niets het woord “zelf” achter een spelersnaam te zetten, u heeft het misschien wel eens gehoord: “Daar komen ze weer, aan de bal… Seedorf zelf”.

Het klinkt volstrekt normaal, maar eigenlijk is het volslagen ridicuul. Het is alsof die andere 10 spelers helemaal niets op het veld te zoeken hebben en Evert’s ster het klusje in zijn eentje zou kunnen klaren. Maar het maakt een wedstrijd een stuk aantrekkelijker. Bij ons thuis worden er avonden gevuld met weddenschappen welke speler wanneer “ zelf” mag zijn. Geloof me, een bloedeloze 0-0 is nog nooit zo leuk geweest!

Wellicht zou deze term het ook goed doen buiten het veld. Misschien is het iets voor de collega’s van het Journaal? Het “Iran uit… altijd lastig” kennen we zo langzamerhand wel. Maar welke robuuste verdediger van de vrede kan de kick-and-rush van Bush nou tegenhouden? U raadt het al… Balkenende zelf.

Piemonte

Toen je nog niet geboren was en in de buik zat van je moeder, waren we met z’n drieën in Piemonte. Je was erbij maar had erbij moeten zijn, zo mooi... Groene heuvels in de zon, overrijpe druiven als hangende robijntjes tussen de licht verdorde bladeren en schitterende plaatsjes die je alleen maar aantreft in Italië. Wandelend naar San Marzano di Oliveto troffen we een weg die bezaaid was met walnoten. We hebben er een zak vol van geraapt om er thuis een mooie taart van te bakken. Het uitzicht vanaf het dorpje reikte tot de besneeuwde toppen van de Alpen. Je papa maakte foto’s van wijnranken die in het oneindige bij elkaar kwamen, en van trossen van heel dichtbij.
Maar de mooiste plaatjes waren van je mama en jij… Eén hand op jou en één in het haar, zoekend naar haar zonnebril, die ze altijd kwijt was. Die week in Piemonte leken er wel drie, heel vreemd. Weet je wat helemaal raar is? Toen is toen helemaal niet, maar nu. Nu, nu jij nog in de buik van je moeder zit…

Italië

Italië

~

Vroeger een land na Zwitserland,
Zij het wat drukker op de straat.
Voor mijn broer en mij interessant,
Slechts om de auto's en het ijs,
Campings, zwembaden, het strand.
Italianen zelf vonden we maar raar,
Druk gebarend met hun hand,
Waarmee ze aaiden door ons haar.
Nu is het mijn vakantieland,
En verheugen we ons elke reis,
Op eten in dat kleine restaurant,
De wijn, de mensen, het gepraat.
Want dat gaat hier hand in hand.

~