RF=14

De 14e keer was het raak. Of ik het nou wilde of niet, de gebruikelijke tranen van Roger maakten deze keer ook mijn ogen nat. Een paar jaar terug zou ik nog hebben opgemerkt dat hij die zoute druppels moest inruilen voor bruisende, het liefst rijk vloeiend vanuit die beker in zijn handen of op zijn hoofd. Daar is het welgevormde edelmetaal uiteindelijk toch voor bedoeld. Sommige Spaanse tennissers - ik noem geen namen - denken dat je er in moet bijten, maar die beten zich stuk. Hij won, viel om en weende… ik met hem, waarom?

Statistieken zijn, hoewel soms misleidend, heerlijk om over te schrijven en een prestatie aan af te meten. De ‘calculaties’ rond Federer, over de bijna onmogelijke volmaking van de Roger-slam (alle 4 Grand Slams winnen) en eventuele evenaring van Pete Sampras’ record van 14, zijn hét voorbeeld daarvan. Zelf houd ik al mijn golfrondjes bij in een freaky Excelsheet. Het zal niemand verbazen dat er anno 2009 een hoop lichtpuntjes in terug te vinden zijn. Toch wordt dit jaar pas echt onvergetelijk als het handicapgrafiekje met 3 punten daalt. Ik ga nog even door: 19 keer in een Grand Slam finale, de zesde speler ooit worden die ze allemaal wint, maar ook 3 verloren finales in Parijs op rij. We hebben het allemaal ontelbare keren gelezen of gehoord, om gek van te worden.

Söderling, zijn tegenstander in de laatste finale, grapte zaterdag nog dat niemand hem 10 keer op rij zou kunnen verslaan (de head-to-head met Federer was 0-9 in zijn nadeel). Zondag na de wedstrijd trok hij met zijn Zweedse gevoel voor humor alle sportregisteraccountants (en een beetje zichzelf) in het belachelijke door voor een vol stadion te beweren dat 11 keer toch echt onmogelijk zou zijn. Maar het onmogelijke was al volbracht: wie had dat nog gedacht?

Misschien waren het zijn tranen na de zoveelste verloren finale (5e) tegen Nemesis Nadal, eerder dit jaar in Australië, die nu doorsijpelden in mijn hoofd. Wellicht sta ik er als zachtmoedige vader gewoonweg meer voor open. Het zal allemaal mee hebben geteld, maar het commentaar van Marcella Mesker op Nederland 1 deed de emmer overlopen. Hoorbaar aangedaan beschreef ze Roger’s emoties, waarna ze met trillende stem nog éénmaal de gevolgen voor zijn eeuwige Excelsheet voorrekende…