Schaatsen

Schaatsen zit ons in het bloed, althans dat wordt er altijd beweerd. Ik vroeg me laatst af of dit nou ook voor mij geldt? Mijn techniek is uiterst belabberd te noemen en ik mijd elke ijshal. Maar waarom weet ik dan wel waar mijn Unox-muts opgeborgen ligt en hoe dik het ijs vandaag is?

Om te beginnen met mijn schaatsen: lage noren op skischoenen. Ze zien er niet uit, maar twee dingen houden mij op de been. Ten eerste rijdt bijna elke ijsprikker er tegenwoordig mee. En verder lukt het me meestal – zij het met enige moeite - om er een wijde spijkerbroek overheen te trekken… net echt!
Dan is er natuurlijk het ijs, met de nadruk op natuurlijk. Luguber gesteld: je zult mij niet levend boven een koelmachine terugvinden. Het gaat om die combinatie van rechtdoor schaatsen en niet steeds pootje over moeten (een handeling waarbij ik sowieso last heb van overstuur), het landschap om je heen en de strijd tegen de elementen. Dat alles ontbreekt er in de hal. Zonder winter is er dus meteen niks aan. Maar als het éénmaal begint te vriezen, kan ik niet wachten om met toegeknepen ogen tegen felle zon en wind in te schaatsen.
Het zijn de gesprekken over die heroïsche tocht langs krakende stukken en het al dan niet inrijden van een wak. Wat moet je doen als je onder het ijs terecht komt? Overleven, net als in de Tocht der Tochten. Alle Elfstedentochten die in mijn korte leven plaatsvonden heb ik meegemaakt. Deze zin laat ik bewust opvolgen door een inhoudsloze zin om de lezer de indruk te geven dat dit steeds als schaatser was. Nee, het was in ’85 en ’86 als kwast- en in '97 als Berenburgdrinkende toeschouwer. Kijkend naar W.A. van Buren in zijn Marlboro-jas, of naar Henk Angenent, alias de Spruitjeskoning. De Hoempapa bandjes langs de kant, stempelposten en Unox-mutsen. Allemaal mooi Hollands folklore.
Schaatsen is voor mij dus meer beleving dan beweging. Maar het zit me wel degelijk in het bloed. Toch denk ik dat ik die muts dit jaar maar eens laat liggen.

Druk II

Als je besluit binnenkort te trouwen,
In een oldtimer die je restaureert,
Je afstudeert en het vaderschap leert,
Maar ook aan huis en baan wil gaan bouwen,

Kan ik me, zonder enig aandikken,
Naar de gevleugelde term “druk” schikken.

Druk

Dagelijks klinkt de vraag hoe die nu gaat,
Juist in het antwoord zit hem het cliché,
Daarin deelt eenieder zijn drukte mee,
Rennen en stress houden ons van de straat.

Herhaling kent hierin totaal geen maat,
Ietwat overdreven naar mijn idee,
Al is geen leven altijd pais en vree,
Doorlopend druk is iets wat niet bestaat.

Toch wordt het ons gewillig en gedwee,
Door anderen continu aangepraat,
Ren je niet mee, lijk je terstond passé,

Ik pretendeer hierbij geen wijze raad,
Maar een toegeeflijk: “Rustig en oké”,
Houdt ieder zonder meer ook van de straat.