De Sportgazet

Rome, 1992
Of eigenlijk het station van Bologna, maar dat klinkt iets minder sexy. “Roma?”, leek voor een Groningse plattelander niet eens een gekke vraag, nadat we het gordijn en het piepende raam van onze coupé hadden opengedaan. Een keurig geklede meneer verwees mij druk gebarend naar het bord recht voor ons dat in Font 464 toch echt Bologna aangaf. Ik kon nog net op mijn beste Italiaans “Oké” antwoorden voordat hij zijn rust elders zocht. Tako had daar duidelijk andere ideeën over. Iets moest hem zijn opgevallen. Maar het waren niet zijn glimmende schoenen, het was dat stukje slordig opgevouwen papier onder zijn rechterarm. Een krant, met gek genoeg dezelfde kleur als het toiletpapier dat we de komende 10 dagen nog van zeer dichtbij zouden bekijken: roze. Een fluit klonk, het was tijd, de trein kwam traag op gang. “Signore, La Gazzetta!” schreeuwde Tako ineens, het leek alsof de brakke nacht hem tot waanzin had gedreven. De man keek op, schijnbaar wist hij wel waar mijn klasgenoot het over had, maar hij reageerde verder niet. Zonder na te denken schoten we Tako te hulp: “Signore, signore!”. Er verscheen een halve lach op zijn gezicht toen hij met zijn papierbundel begon te zwaaien. Uitzwaaien welteverstaan, de trein had al een flinke vaart en onze armen waren veel te kort om het uit zijn handen te grissen. De hele scène moet er vanaf het perron hebben uitgezien als een zeer dramatisch afscheid en zo voelde het ook.

Vandaag, precies 16 jaar na dat incident, weet ik maar al te goed wat er destijds op het spel stond. Een eerste glimp van Italiaans cultuurgoed, bijna net zo bekend als al die gebouwen die we in Rome meermaals bezochten. De dagelijkse krant La Gazzetta dello Sport. Een fenomeen: 30 pagina’s met sportnieuws, waarvan alleen al 10 over voetbal. Het is door het gehele land op elke hoek van een drukke strada verkrijgbaar. Tijdens onze vele verblijven in Italië gaat er dan ook geen dag voorbij zonder even ergens een euro neer te tellen voor een exemplaar. Waarom precies weet ik niet, meer dan de helft van de berichtgeving is namelijk pure gossip. Het zal een mix zijn van nostalgie, vakantiegevoel, taalinteresse, sportgekte en mezelf proberen te ontheffen van het label toerist. Hoewel door mijn blonde kaaskop erg onwaarschijnlijk, biedt de goedkeurende verbazing wanneer men de Gazzetta onder mijn arm ziet uitkomen al genoeg voldoening. Het gaat verder dan meedrinken van een ristretto aan de bar. Je hoort er pas bij als je mee kan praten over de 0-0 van afgelopen weekend. De ideale voorbereiding en aanleiding hiervoor bestaat uit het roze kleinood.

Het moet ergens halverwege de jaren ’90 zijn geweest toen ik me afvroeg of een dergelijke krant ook in Nederland enig bestaansrecht zou hebben. De Fransen hebben hun l’Equipe, de Italianen zelfs meerdere sportkranten, waarom hebben wij niets? Wij, 16 miljoen bondscoaches, praten toch ook meer over de opstelling van morgen dan over politiek? Het heeft me tot op heden verbaasd dat er geen sportkrant in ons land te vinden was. Natuurlijk lezen we allemaal gerenommeerde kranten thuis, gratis dagbladen in de trein en de Telegraaf bij de kapper. Ik weet echter zeker dat velen van ons beginnen (en soms daarna al eindigen) met de sportbijlage. Er is hoop. De timing is perfect, aan de vooravond van een mooie sportzomer telt Nederland eindelijk mee. Gisteren rolde de eerste oplage van AD Sportwereld Pro van de band. Een bekende naam, iets minder sexy klinkend dan het Italiaanse alternatief. Ik kan dit moedige initiatief alleen maar toejuichen. Maar niet als abonnee, mijn aankopen zullen impulsief en wijd verspreid zijn. Hoe kleiner de kiosk hoe beter. Of het er elke dag van zal komen weet ik niet, dat zal van de krant afhangen en alle andere lezers die ik er al dan niet over aan kan spreken.

Tako en ik zijn elkaar uit het oog verloren. Ieder onze eigen tak van sport zoals dat heet. Maar het zou me niets verbazen als we elkaar morgen op het perron met sportgazet onder de arm zouden tegenkomen.