Mien jonkje

Bist doe doar den toch, mien jonkje,
bist doe doar nou hailemoal,
lutje vingertjes en toontjes
’t is, o wonder, d’r aaltemoal.

’t Wachten duurde laank, mien jonkje,
mor nou ik dien zachtheid vuil
stoa ik van miezulf te kieken:
da ‘k zoveul van ’t leven huil!

Ast wat groter bist, mien jonkje,
Lopst doe mit mie langs ons laand
‘k wies die den de wondre dingen
mit dien haandje in mien haand.

’s Zummers lustern wie, mien jonkje,
as de laiwerik weer zingt
en zien wonderboare laidjes
hoast tot aan de zunne bringt.

’s Winters stoan de steerns, mien jonkje,
hoog in ’t donker aan de locht
en de wilde ganzen roupen
ons ’t gehaaim toe van dij vlocht.

Astoe ’s oavends slöpst, mien jonkje,
En ik kiek noar dien gezicht
Joa, den wordt mien haile wezen
Om dien wezen stil en licht.

Hou of ’t goan zel straks, mien jonkje,
Och der is gain mins dij ’t wait.
Wat ik leerd heb in mien leven:
Laifde dat is aiweghaid.

Wereld is voak vraid, mien jonkje,
Assmis haarder as ’n stain.
As ’t aan mie ligt zell’n dien ogen
Enkeld vree en bliedschop zain.


(vrij naar 'Judith' van Jan Boer, met dank aan Anja)