Rondje voor Dennis

Dennis van Scheppingen is gestopt. “Nou en...” zullen velen denken, want een echte tennistopper is hij nooit geweest. De kans is groot dat u deze informatie, tijdens het lezen van het sportnieuws, niet eens heeft opgenomen. Voor mij was dit bericht juist het meest opvallend. Ik ken Dennis niet en ik ben voor hem een volslagen onbekende. Onze levens lopen mijlenver uiteen, maar er is één moment geweest waarop ze elkaar kruisten...

Het zal ergens halverwege de jaren ’80 zijn geweest.’s Ochtends om 6 uur werden mijn ouders door de tennisbond met vriendelijke druk verzocht om zoonlief die dag nog af te leveren op een groot toernooi. Voor ik het wist was ik samen met mijn moeder in onze blauwe Polo onderweg naar het zuiden. Er was iemand uitgevallen en wij hadden “het privilege” om hem te vervangen. Hoewel ik in de Noord-Nederlandse selectie zat, bleek mijn jeugdige tenniscarrière tot dan toe nog niet erg succesvol. Dit was een buitenkansje.

Een paar honderd kilometer en een klein uurtje later zat het avontuur er alweer op. Mijn leeftijdsgenoot Van Scheppingen had me welgeteld 3 games gegund. Hij trakteerde ons op een drankje (toch nog een beetje waar voor het benzine- en inschrijfgeld) en we gingen weer naar huis. Hij zou het toernooi winnen en later als professional nog 11 internationale Challenger toernooien. U begrijpt dat ik hem daarin nooit meer ben tegengekomen.

En nu, in dezelfde week waar ik als dampende dertiger mijn eerste (regionale) toernooi win, houdt hij ermee op. Dat is voor één van ons in elk geval een grappig detail. Ik heb me wel eens afgevraagd hoe het zou zijn gegaan als ik Dennis destijds een drankje had kunnen aanbieden. Echt realistisch - of relevant - is het natuurlijk nooit geweest. Zelfs een revanchepartij leek onwaarschijnlijk. Maar na zijn afscheid van de professionele tour is die kans weer toegenomen. Misschien dat ik hem over een paar jaar, na een slopende seniorenpot, toch nog met een rondje bier kan verblijden.