Wiki-journalistiki

Eens in de zoveel tijd komt er bericht langs die je altijd bij zal blijven. Dan onthoud je niet alleen het nieuws zelf, maar ook het moment waarop je er mee werd geconfronteerd. De vuurwerkramp in Enschede en de Champions League overwinning van Ajax in 1995 zijn hier voorbeelden van. Waar was jij toen je begreep dat Mabel haar Wikipagina had aangepast? Ik weet het nog precies.

In het huidige ‘hot-or-not’ tijdperk kan het er soms raar aan toe gaan. Wikipedia is ‘hot’, nog wel inderdaad, want er is niet veel voor nodig om in de enige andere categorie te vallen. Het is inmiddels publiek geheim dat deze encyclopedie uit één groot foutenfestival bestaat. Zo erg zelfs, dat de oprichters van deze online-Frankenstein hebben besloten om een nieuwe ‘foutloze’ en concurrerende site te gaan maken. Ondertussen zit Wikipedia met de gebakken peren (toets dat voor de grap eens in, resultaat: pizza?). De oplossing wordt in dergelijke gevallen vaak gezocht in sappige publiciteit. Natuurlijk is Mabel, met haar majestueuze manoeuvres, een prachtig doelwit. Ik was net alle rommel in huis een beetje achter kastdeuren aan het smijten - we kregen gisteravond bezoek - toen mijn oog op het krantenbericht viel. Mabel klust bij als redactielid van haar eigen Wikipagina.

Mocht ik hierboven de indruk hebben gegeven dat het nieuws op zich mij schokte, dan is dat verkeerd. Juist het feit dat deze daad de krant haalt is onvergetelijk. Het bijwerken van je pagina is immers dagelijkse praktijk. Multinationals als Shell en Philips doen niet anders. Wikipedia zou Mabel eigenlijk dankbaar moeten zijn voor het terugdringen van foute informatie op haar pagina. Ik vraag me trouwens af of er geen IP-adres privacy zou moeten zijn? Kennelijk bestaat zoiets niet. In plaats daarvan binden ze haar aan de publicitaire schandpaal. Voor mij is daarmee elke Wikipagina verdacht. Misschien heeft Britney er onlangs nog een paar rehab-bezoekjes, curieuze kapsels of snelheidsovertredingen verwijderd? Voor hetzelfde geld heeft Sarkozy vorige week nog een onderkinnetje van zijn Wikifoto weggewerkt? Eén ding is zeker: dit nieuws zal de encyclopedie achter onze kastdeuren niet halen.

Rondje voor Dennis

Dennis van Scheppingen is gestopt. “Nou en...” zullen velen denken, want een echte tennistopper is hij nooit geweest. De kans is groot dat u deze informatie, tijdens het lezen van het sportnieuws, niet eens heeft opgenomen. Voor mij was dit bericht juist het meest opvallend. Ik ken Dennis niet en ik ben voor hem een volslagen onbekende. Onze levens lopen mijlenver uiteen, maar er is één moment geweest waarop ze elkaar kruisten...

Het zal ergens halverwege de jaren ’80 zijn geweest.’s Ochtends om 6 uur werden mijn ouders door de tennisbond met vriendelijke druk verzocht om zoonlief die dag nog af te leveren op een groot toernooi. Voor ik het wist was ik samen met mijn moeder in onze blauwe Polo onderweg naar het zuiden. Er was iemand uitgevallen en wij hadden “het privilege” om hem te vervangen. Hoewel ik in de Noord-Nederlandse selectie zat, bleek mijn jeugdige tenniscarrière tot dan toe nog niet erg succesvol. Dit was een buitenkansje.

Een paar honderd kilometer en een klein uurtje later zat het avontuur er alweer op. Mijn leeftijdsgenoot Van Scheppingen had me welgeteld 3 games gegund. Hij trakteerde ons op een drankje (toch nog een beetje waar voor het benzine- en inschrijfgeld) en we gingen weer naar huis. Hij zou het toernooi winnen en later als professional nog 11 internationale Challenger toernooien. U begrijpt dat ik hem daarin nooit meer ben tegengekomen.

En nu, in dezelfde week waar ik als dampende dertiger mijn eerste (regionale) toernooi win, houdt hij ermee op. Dat is voor één van ons in elk geval een grappig detail. Ik heb me wel eens afgevraagd hoe het zou zijn gegaan als ik Dennis destijds een drankje had kunnen aanbieden. Echt realistisch - of relevant - is het natuurlijk nooit geweest. Zelfs een revanchepartij leek onwaarschijnlijk. Maar na zijn afscheid van de professionele tour is die kans weer toegenomen. Misschien dat ik hem over een paar jaar, na een slopende seniorenpot, toch nog met een rondje bier kan verblijden.

Geplaatst in DAG (4)

Vandaag in DAG op bladzijde 15, klik en zoek de 7 verschillen (aanpassingen redactie) met het origineel! De titel is ditmaal ongewijzigd ;o)

Noordpoolnieuws

Wat denken die Russen eigenlijk wel? Als we een vlag neerzetten op de zeebodem van de Noordelijke IJszee dan is de Noordpool geannexeerd? Krijgen we na de wapenwedloop in de jaren ’80 nu een vlaggenwedloop? De vlaggenproducenten zullen hun garen hier als nooit tevoren bij spinnen! Met een beetje mazzel is de Amerikaanse vlag op de maan inmiddels vergaan, dus wordt het hoog tijd dat Poetin daar ook zo’n driekleur laat planten. Ik vrees alleen dat het ook zo’n oerdegelijke metalen vlag gaat worden, eentje die zogezegd wel een meteorietenregenbuitje kan hebben.

Verder krijg ik er een beetje een Albert Hein-gevoel bij: iedereen krijgt 5 hamsterstickers en plakt een sticker op zijn of haar gewenste artikel. Afrekenen bij de kassa en niet sjoemelen met andermans stickers. Heeft Rusland zo langzamerhand niet zijn stickertjes opgemaakt? We kunnen wel raden hoe er op deze vraag in Tsjetsjenië wordt geantwoord. Sterker nog, deze doorzichtige politiek werpt ons ver terug in de tijd. Het doet me denken aan Afrikaanse koningen die na het zoveelste geschil hun land op het oog onderverdelen. Het doet me denken aan de manier waarop de VOC zijn bemanning ronselde. Arme sloebers dronken voeren, desnoods nog een tik met een knuppel geven en kort daarop laten tekenen. Anno 2007 kan iets waar je een tik opgeeft toch niet zomaar van jou zijn?

Misschien zijn die Russen daar op 4.200 meter diepte nog wel een VOC-wrak tegengekomen? Moskou zou de hint niet hebben begrepen denk ik. Canada en Denemarken evenmin, want die zijn ook al Noordpoolplannen aan het smeden las ik. Militaire bases op een pool: wanneer je als generaal daar naartoe wordt “gepromoveerd” dan moet je je echt zorgen gaan maken. Verder spelen de Noord-Amerikanen met de gedachte om er allemaal Canadese esdoorns te plaatsen, om de ijskap met vallende Maple Leafs te bedekken. Deze schijnen de steeds warmer wordende aarde ook nog eens goed te isoleren. De Denen hebben op hun beurt aan Rasmussen gevraagd om daar zijn volgende training te agenderen, niet in de gele maar in een roodwitte trui. Daarmee zowel zichzelf als zijn landgenoten een grote dienst bewijzend.

Op badslippers de bajes in

Veel voortvluchtige criminelen proberen over de grens hun veroordeling te ontlopen. Justitie en politie laten niet langer met zich sollen en hebben de internationale jacht geopend. Het Team Executie Strafvonnissen (TES) kreeg een grenzeloze “licence to catch”, niet “to kill”, zoals je bij de E van Executie nog even zou kunnen denken. Na de aankondiging van deze 007’s met losse flodders, besefte ik pas wat ons onlangs op een Franse camping was overkomen…

Naast Ajax-talent Wesley Sneijder ontvluchten er ook een hoop veroordeelde criminelen ons land, al dan niet met 27 miljoen euro op zak. Het lijkt wel of Bokito tijdens deze vakantiemaanden de enige thuisblijver is. Want wij waren ook op pad en werden zo onwetend getuige van het eerste TES-succes. Nog versuft van de rode wijn konden we ondanks de hitte eindelijk eens goed uitslapen, totdat we merkten dat er aan onze tent werd gerommeld. Door het ventilatieluikje kon ik net het gele nummerbord van een dikke Mercedes bespeuren. Hollanders dus, maar het zou nog erger worden.

Onze buurman bleek – net als Sneijder - in de kleine ruimte zeer creatief. Met oogstrelende souplesse wist hij zijn caravan met dubbele as tot op een halve meter van onze tent, zij het over een scheerlijn, te parkeren. Gezien zijn niet al te sympathieke uitstraling besloot ik het er maar bij te laten. Het zou toch onze laatste dag op deze camping zijn. Een paar uur later kwamen we hem met een jonge blonde weer bij het zwembad tegen. Ik was halverwege de Franse sportkrant l’Equipe toen het begon.

Vanuit mijn ooghoeken zag ik twee mannen in donkerblauw pak aan komen snellen in zijn richting. Vlak voordat ze bij hem waren probeerde hij met een ferme duik aan de overkant van het lange maar smalle bad te komen. Deze impulsieve daad kwam hem, vanwege de hoge rand aan die kant van het bad, duur te staan. Hij kon niet uit het water komen en gaf zich over. Het ging allemaal zo snel dat we het incident ’s avonds alweer waren vergeten. Alleen de geknapte scheerlijn herinnerde ons nog aan onze voormalige buren. Pas in Nederland drong het door. Een foto in de krant met twee geridderde TES-leden en een boef op badslippers deden het kwartje vallen. De volgende pagina vertoonde een lachende Sneijder in zijn witte shirt met rugnummer 7.

Toen was er spam...

Elke dag komt er naast de reguliere post in mijn box een verschrikkelijke bult onzin binnen. Vroeger, zonder onze computers, hadden we toch geen last van aanbiedingen voor perverse pillen - die je prestatie in bed zouden verbeteren - en overtallig geproduceerde Zwitserse klokjes? Niet voor te stellen! We betalen een hoge prijs voor ons electronische gemak. Surfen en mailen is prachtig, maar spaar mij die spamellende.

Wij dertigers kennen de wereld nog van voor het digitale tijdperk. Prachtige spamloze jaren brachten we door op het grasveldje voor ons ouderlijke huis. Samen met ons groeiden internet en e-mail op. Tegenwoordig maken we dagelijks gebruik van de bijkomende voordelen. Wat een mooi medium voor luie, aandachtsbehoevende en in alles geïnteresseerde mensen zoals ik! Het schijnt dat ik daarin niet erg uniek ben. Want we brengen complete werkweken door achter ons scherm, vinden vrienden terug op Hyves die we na jaren negeren uit het oog waren verloren en zoeken naar gadgets en informatie die we niet nodig hebben. Zoals wel vaker, beste LCD-buis-kinderen, kleeft er ook aan nadeel aan: spam.

Toen was er spam, daar hadden we nog nooit last van gehad. Probeer het toch eens te plaatsen in onze vroegere methodes van corresponderen. Het is als het legen van je brievenbus en halverwege de oprit de klep weer op en neer horen gaan, “Ja en Nee” reclamestickers ten spijt. Het is als een postduif die elke dag weer dwars door de ruit van je woonkamer vliegt, of een postkoets die diepe sporen in je voortuin achterlaat. Het is als een telegraafpaal die zo hard zingt dat je ‘s nachts geen oog meer dicht doet. De enige remedie lijkt het ergens terugtrekken in een flatje en de hele boel dichtspijkeren, maar dat is niet erg gezellig. De vertaalslag naar het spamprobleem van deze tijd is navenant: eruit met die kabel! Helaas is dat voor deze webjunk een brug te ver.

Er is nog een optie: spammers intensiever opsporen en na ontmaskering harder aanpakken. Ik twijfel, want ik kan het u niet kwalijk nemen als u mijn columns ook voor spam aanziet…

Geplaatst in DAG (3)

Voor de tweede keer deze week een stuk in DAG... de eerste sportcolumn! Oorspronkelijk "Tourhelden" en - iets ingekort - te vinden op bladzijde 17 in DAG van 3 augustus 2007.

Geplaatst in DAG (2)

Het EO-verhaal is vandaag in DAG op pagina 15 te lezen! Met een door de redactie aangepaste titel: "Feestelijke voorstelling in de EO-kantine". Haal de krant zelf bij de AH, check de website of lees (klik) de scan hieronder...