Misa en haar maatjes

Vandaag op DAG.nl/Meedoen naar aanleiding van de stelling

"Waar is het Nederlandse tennis?":

Twee weken nadat halfbroer Richard had aangekondigd te stoppen met tennis betrad een klein meisje van 14 jaar het heilige gras van Wimbledon. Haar naam was Michaela (Misa) Krajicek en zij deed wat hij deed: winnend van de baan stappen. Het jeugdtoernooi zou ze niet winnen, maar haar (voor)naam was gevestigd. Ruim een jaar later won ze de US Open voor junioren. Sindsdien zitten we met smart te wachten op een grote doorbraak…

Het Nederlandse tennis ligt namelijk al geruime tijd op zijn gat. Het Daviscup-team – ofwel het Oranje met rackets – ligt uit de wereldgroep en toernooizeges op de tour blijven uit. Hierdoor is de media aandacht voor tennis en Wimbledon anno 2007 tot een dieptepunt gedaald. Zo heeft sportzender RTL5 zijn studio op het Londense tennisterrein maar verpatst aan Belgische collega’s, die zacht gezegd de laatste jaren iets meer successen gewend zijn dan wij. Tot overmaat van ramp heeft NOS teletekst het gebruikelijke aantal toernooipagina’s gehalveerd!

We missen de chauvinistische verslagen van Jantje Siemerink en Marcella Mesker. We missen die spannende kwartfinalepartijen in Grand Slams: Sjeng Schalken of Paul Haarhuis op onmogelijke tijden “live” vanuit de Australian en US Open. We missen de groene knieën van Richard Krajicek na zijn triomf op Wimbledon. Waar is de powerservice van Brenda Schultz en de gebalde vuist van Martin Verkerk? Waar zijn onze tennishelden? Het is aan Misa en haar maatjes…

Nieuwe successen moeten komen van een nieuwe generatie tennissers. Is die er dan? Ja, want aan talenten ontbreekt het niet in ons land: Thiemo de Bakker verloor deze week in het mannentoernooi maar won vorig jaar het jongenstoernooi van Wimbledon, waar een jaar eerder Robin Haase finalist was. Antal van der Duim stond ook al eens in de finale van jeugdig Roland Garros. Bij de dames in ons land staat Misa op eenzame hoogte. Geen van allen hebben ze die stap naar de internationale tennistop nog kunnen zetten, de jeugdige Krajicek zat er af en toe het dichtst bij.

De verwachtingen in Nederland zijn echter hoog gespannen. Het besef daarvan zou onze jonge tennistop wel eens kunnen remmen, we moeten ze de ruimte geven. Een doorbraak kan komen uit een goede combinatie van coachen, geloof en geluk, maar bovenal geduld. Vooralsnog is het “meejuichen” met onze Zuiderburen. Het kan nog wel een paar jaar duren voordat Misa of één van haar maatjes in een Grand Slam meedoet om de hoofdprijs. Troost u, broer Richard was ook een laatbloeier.