Martin Verkerk: ééndagsvlieg?

Deze week zullen we het zien: de laatste pot van Martin Verkerk of de eerste van zijn tweede tennisleven. Juist op de plek waar in 2003 zijn roem ontstond, kan Martin Verkerk aan de hele wereld bewijzen dat zijn vlucht in de tenniswereld nog niet voorbij is.

Het Nederlandse tennis ligt zacht gezegd op zijn gat. Het Daviscup-team – ofwel het Oranje met rackets – ligt uit de wereldgroep. Onze jongens en meisjes breken geen potjes meer. We missen die spannende kwartfinalepartijen in grand slams, tot diep in de nacht Schalken of Haarhuis zien vlammen op de Australian en US Open. We missen de chauvinistische verslagen van Heintze Bakker en Marcella Mesker! We missen de groene knieën van Kraijcek na zijn triomf op Wimbledon. Waar zijn onze tennishelden?

Aan talenten ontbreekt het niet in ons land, maar ze kunnen die laatste stap – voorlopig – nog niet zetten. Geen doorbraken dus, vandaar dat het alweer even geleden is dat we écht meetelden als tennisnatie. Het laatste wapenfeit was eigenlijk in Parijs - voorjaar 2003 - met in de hoofdrol, u raadt het al, Verkerk. De verrassing van het toernooi, stoempend, zwetend, schreeuwend en druk gebarend haalde hij de finale. Zijn fistpump-bewegingen gingen de hele wereld over. Hij dreef er zijn tegenstanders mee tot wanhoop, ze gingen er dan ook bijna allemaal aan! Bijna, want één spaanse gravelspecialist bleek hem te veel, de “pump” was leeg.

Velen noemden hem aan de vooravond van de finale op Roland Garros al een ééndagsvlieg. Nu, vier jaar min twee weken later mag Verkerk met zijn vliegenmepper gaan bewijzen dat deze conclusie te voorbarig is geweest. Hij heeft de schijn tegen: acht toernooien gespeeld, acht keer eruit in de eerste ronde zonder een setje te pakken. Zinloze statistieken! Deze man heeft zijn moment gewoon afgewacht, aanschouw de terugkeer van een tennisheld in “zijn” Parijs. Hij zal twee vliegen in één klap slaan: ééntje voor zichzelf en ééntje voor het Nederlandse tennis.