Late wraak

Waarom heb je de politie niet gebeld? Zoals bij de meeste vragen was het stellen van deze vraag makkelijker dan het beantwoorden daarvan. Eigenlijk was het heel simpel, voor mij dan, maar daarmee nog niet voor een ander. Laat ik beginnen met een schets van de situatie.

Wij wonen in het centrum van Utrecht: huisje, tuintje en autootje voor de deur als je mazzel hebt. Volgens ervaren (maar ook onervaren) makelaars wonen we in een courante jaren ’30 woning. Eigenlijk zijn we gek dat we het niet op Funda zetten, zelfs in deze tijden, maar dat ter zijde. Achter onze courante woning bevindt zich een prachtig hofje, met hoge bomen en veel groen. Deze verborgen tuin hoort bij een oude school, die tegenwoordig deels doorgaat als cultureel centrum en deels als verblijfplaats voor internationale studenten. En daar begint de ellende!

Internationale studenten wijken op een aantal fronten af van de Utrechtse. Ze spreken natuurlijk een andere taal: we horen Spaans, Italiaans, Engels (VS) en soms wat Slavisch gebrabbel. Verder zijn ze vaak alweer vertrokken voordat je ze op straat begint te herkennen. Deze kenmerken creëren onder hen een gevoel van saamhorigheid. Voeg daarbij het verlangen om er in een half jaar “alles uit te halen wat erin zit” en we kunnen spreken van een hoop dynamiek in onze achtertuin… Ieder jaar komt dit tot een climax, maar dit jaar was echt het toppunt.

Dit jaar werd ik wakker geschreeuwd door een zelfverklaarde band die vanaf een uur of 5 een U2-achtig concert meende te moeten geven op het dak van de oude school. Het rauwe geluid vergezeld van vreemde taal kwam steeds dichterbij. En als het dan even wegviel werd de leegte meteen opgevuld door harde kreten, geplop en stuiterende kroonkurken. Een uur lang probeerde ik door te slapen, terwijl ik mijn hoofd tussen kussen en matras probeerde kwijt te raken. Helaas ging mijn brein aan, ik dacht aan mijn studententijd: “Hoe dronken zijn ze? Zal ik er heen lopen? Of er een scène van maken als in de film Karakter en dat in mijn blote kont doen? Dat zal ze afschrikken. Of niet natuurlijk. Misschien moet ik er een paar tennisballen naar toe slaan vanuit mijn tuin met de tekst “Shut up” erop”… Mijn slaap was voorbij. Nog geen kwartier later, om kwart over 6 inderdaad, zat ik op mijn racefiets mijn frustratie weg te rijden. Terwijl ik naar het hypnotiserende gedraai van mijn voorwiel keek, viel alles ineens op zijn plaats.

Het leven is cyclisch. Dit verhaal gaat over ouder worden, hopelijk wijzer, over tolerantie en inbeeldingsvermogen. Maar bovenal over het terugkerende patroon in mensenlevens. Ongeveer 15 jaar geleden stond ik met mijn vriend Erik onze jaarliederen om 6 uur ’s ochtends de Groningse binnenstad in te schreeuwen. Niet op de Grote Markt, waar het feit wellicht onopgemerkt was gebleven, maar vanaf het balkon van ons eigen huis. Een klein balkonnetje met prachtig uitzicht over een stadse binnentuin, waar weer tientallen andere huizen aan grensden. Huizen die bewoond werden door brave burgers, vaders en moeders die de volgende dag weer moesten werken. Enfin, u snapt waar ik heen wil.

Ik heb de politie niet gebeld, want het gaat hier ook over boetedoening: de wraak van de Groningse burger was langs geweest. Ik had hem al een tijdje verwacht.