Oude forens te voet

Hij houdt me al maanden bezig. Dat kleine mannetje bij ons in de straat: maximaal 1 meter 60 lang, gebogen, minstens 80 jaar oud. Voor zover ik weet woont hij niet in onze buurt, maar wel op loopafstand daarvandaan. Bijna elke ochtend, wanneer ik de deur achter me dicht trek, kom ik hem tegen. Het zou me niets verbazen als hij deze dagelijkse route al jaren neemt. Op één of andere manier valt hij amper op, alsof hij in een andere dimensie leeft. Zijn blik is geconcentreerd op een denkbeeldig punt 10 meter voor hem op de stoep. Ogenschijnlijk ontoegankelijk, maar allesbehalve doelloos, laat staan zielloos, soms melancholisch. Het is me nog niet gelukt om oogcontact met hem te krijgen. Sterker nog, tot nu toe heb ik hem slechts één keer zien afwijken van zijn richtpunt.
Het gebeurde letterlijk voor mijn deur, toen een klein meisje ineens vlak voor hem langs rende. Ik vraag me af of ze hem überhaupt wel heeft gezien. Hij schrok even van haar en stokte, zijn wenkbrauwen kwamen omhoog, pupillen verwijdden, waarna er heel kort een glimlach op zijn gezicht verscheen. Dat was mijn moment geweest om hem aan te schieten, maar ik liet hem gaan. Waarom weet ik niet precies. Het zou te maken kunnen hebben met de mystiek van zijn verschijning.
Deze man, met zijn licht versleten leren schrijfmap, die eeuwige groene jas, zijn langzame tred en zijn grijze haar in de keurige scheiding. Deze forens te voet loopt vlak onder je bewustzijn door. Pas als je hem ettelijke keren achteloos hebt geregistreerd, als een reclamebord in een weiland, duikt hij echt in je gezichtsveld op. Tegen die tijd is er wel sprake van een onuitwisbaar signalement. Een signalement zonder verhaal welteverstaan. Wat is zijn verhaal?
De manier waarop hij uit zijn ogen kijkt kan wijzen op eenzaamheid. Of is dat mijn stereotype angstbeeld van alleenstaande hoogbejaarde mensen? De schrijfmap past juist weer niet in dat beeld. Deze verraadt een hobby, wie weet passie of juist functie in de maatschappij. Waar hij elke dag dan ook moet zijn, hij is er zonder twijfel eerder dan ik! Misschien is dat het wel, dat hij ondanks zijn eventuele eenzaamheid en verdriet nog zo gefocust door het leven gaat. Deze oeverloze theorie verschaft hem mijn sprakeloos respect.
Soms kom ik hem aan het einde van de dag weer tegen, zij het in tegengestelde richting en aan de andere kant van de straat. Nee, onvoorspelbaar zijn onze ontmoetingen niet. Meestal oogt hij wat vermoeider, hoewel meer ontspannen. Een beter moment om contact te leggen? Helaas, het meisje lijkt een andere route huiswaarts te hebben.