Hedendaagse dooddoeners

Het schijnt dat je na je 25e langzaamaan milder wordt ten opzichte van andere mensen, minder kritisch of liever gezegd: wat toleranter. Een toegenomen relativeringsvermogen speelt daarin een grote rol. Als nieuwbakken vader zou ik daar al helemaal mee moeten zijn ‘verlicht’. Ik doe mijn best, maar als het gaat om het losse floddergehalte waarmee we potentieel vruchtbare gesprekken vakkundig af weten te breken, verdwijnt mijn relativiteit in het (E=MxC) kwadraat. Gelukkig mag je tegenwoordig je ergernissen te pas en te onpas spuien in de media, getuige programma’s als Room 101, Jan Mulder bij DWDD en vele radioshows. Dus doe ik het ook!

In de vorige eeuw hadden we allemaal ‘zoiets van…’, daar kon ik nog wel mee leven. Zolang men zoiets maar ver van mij af hield. Sinds enige jaren praten we ineens allemaal over ‘mijn ding’ en ook daarover kon ik mijn verbazing - gesteld dat dit niet over een bepaald orgaan gaat - nog wel bedwingen. Maar het werd erger. Zo kwam er een trend waarin men zich tijdens lastige discussies door de volgende frase uit de nesten dacht te werken: “Maar dat is mijn persoonlijke mening, wat anderen hiervan vinden…” enzovoort. We hoorden het dagelijks in onze directe omgeving, maar vooral ook op radio en TV. De meest nare dooddoeners moesten toen nog komen…

Ik noem er een paar: ‘Oké!’, ‘Ik ben benieuwd…’, ‘Leuk’ en ‘Succes!’. Vooropgesteld: het zijn allemaal klanken die ook op een opbouwende en oprecht geïnteresseerde manier kunnen worden gebruikt. Maar helaas gebeurt dat steeds minder. ‘Oké’ lijkt een onschuldige verbastering van ‘O?’ als respons op een kort verhaal van je gesprekspartner. Toch geeft ‘O?’ meer ruimte voor vervolg, vindt u niet? Dan is er het zogenaamde benieuwd zijn. Een heerlijk middel om een verhaal af te kappen: “Nou, ik ben benieuwd…”, het liefst middenin iemands verhaal, betekent vaak eigenlijk 'Stop met dat gelul over je aanstaande reis, dan kunnen we het nu over die van mij hebben'. Enthousiaste verhalen die met een welgemeende ‘Leuk!’ worden beantwoord hebben kans op overlev(er)ing, maar het hangt allemaal af van de intonatie. Zo bestaat er de 'Wow, wat leuk!' (=vertel meer) variant, maar het monotone ‘Leuk’, gevolgd door een tergende stilte, komt steeds meer opzetten.

Aan het einde van deze klaagzang nog dit. Wij zijn erg goed geworden in het elkaar succes wensen, vooral wanneer er geen succes vereist is. Het is niet echt een dooddoener, maar eerder een misplaatst laatste woord in een gesprek, vaak verwisseld met een normale afscheidsboodschap zoals ‘Tot ziens’ of ‘Veel plezier’. Nog nooit was het doen van boodschappen of een middagje zonnen in de tuin zo belangrijk als de laatste tijd. Het iedereen met alles ‘Succes!’ wensen doet afbreuk aan de activiteiten waar de goede afloop wel degelijk van belang is. Voor het publiceren van deze column heb ik uw succeswensen nodig, voor het buiten zetten van de vuilnis niet. Hoewel, als het om de eerstvolgende dooddoener gaat kan ik nog wel wat gebruiken! Ik ben benieuwd…

Doeke in ristorante

Zwanen langs de Ganzedijk

Zwanen langs de Ganzedijk

~

Voor zwanen lijkt het willekeur,
Platteland, of juist dijk en plas;
Zij geven ieder landschap kleur,
Zonder te weten waar het was.

Daar waar het gevleugelde wit,
In haar elegantie en pracht,
Niet vast aan één locatie zit,
Valt voor Ganzedijkers de nacht:

Want vandaag zakt het dorp in as,
De streek is straks geen mens meer rijk.
Langzaam verandert hun ganzenpas,
In een zwanendans langs de dijk.

~

Geïnspireerd door "Terug naar de natuur" van Niels Godron