Beetje te laat, carnaval is alweer voorbij, maar dit blikje is ook al 8 jaar oud... "Happy Carnival na Korsou"! Het thema-kleinood (0,2l) tijdens de festiviteiten aldaar. (die dame lijkt wel een beetje op deze mevrouw (klik))
Sinds mei 2006 hebben wij een prachtig schilderwerk (olie op hout) aan de muur hangen, een klein kerkje op een wierd in het groningse landschap. Veel wolken, fluitenkruid, veel groen, grove streken, hier en daar een klaproos en een mooie mystiek rond kerk en toren zelf... Inderdaad: een Rutger Hiemstra! Nu wil het geval dat laatstgenoemde zelf ook een blogger is - niet geheel ontoevallig een maandje langer dan ik - en dat op zijn weblog 2 items zijn gewijd aan dit schilderij. De eerste betreft een beschrijving van de totstandkoming van het werk, met foto's van de verschillende stadia en de tweede geeft het eindresultaat weer op een plek in zijn eigen huis. Hierbij een paar plaatjes van het Kerkje van Ezinge in haar huidige habitat ergens aan een muur in Utrecht...
Deze brug was middelpunt van één van de eerste berichten op datzodoende. De reden hiervoor was dat ik er weer eens voor moest wachten en een camera bij me had. Niet meer niet minder... zo ook hierboven: de brug op de A6, staat ongeveer de hele zomer open, maar toch niet in de winter!? Toch: dit plaatje is van een paar weken terug, toen we - net als de vorige keer dat we tegen de bovenkant aankeken - haast hadden. De driemaster maakte een hoop goed.
Een Hole in One, een eagle op een par 3, het perfecte cadeau zou je zeggen... Dat is het 'm nou net, het is een hoop geluk gecombineerd met wat skills. Een eagle op een par 5 is daarentegen 100% je eigen prestatie: een goede en lange drive met je wood... een approach van een slordige 200 meter op de green en dan een monsterputt... dat is het echte werk. Ik heb al een aantal kansen gehad, maar het puttwerk was net niet goed genoeg... dit jaar... Omdat een hole in one nou eenmaal meer aanspreekt, hierbij een historische tik in 2006:
Er zijn drie redenen waarom ik dit filmpje weer plaats: de eerste heeft te maken met de beslissing van de italiaanse voetbalbond om dit weekend slechts 6 stadions open te stellen voor publiek. Dat is de magere opbrengst na het aanscherpen van de eisen aan de voetbalarena's in het land van de wereldkampioen, als gevolg van de rellen op Sicilië. Hoewel Stadio Olimpico niet eens helemaal vol zat, was de sfeer echt adembenemend mooi. Alleen al het clublied - waar je hier een stukje van hoort - massaal gezongen voor aanvang van de wedstrijd is de moeite van een bezoekje waard. Fans bestoken elkaar niet met leuzen of kreten maar met complete liederen van een eloquentie die wij in Nederland niet kennen (dat dit alsnog uit de hand kan lopen hoef ik al niet meer te vertellen). Het is er geen moment stil... nooit is het zo stil geweest als het dit weekend stil zal zijn. De tweede reden is het wonder van filmpjes uploaden: deze is al 3500 keer bekeken (het kan nog veel vaker hoor!) en kreeg een paar goede waarderingen en reacties van volslagen onbekenden over de hele wereld. Eén daarvan leidde tot de titel van dit bericht. De derde reden zou de sympathieke lach kunnen zijn van onze romeinse vriend L: de echte fan, helaas een uitstervend ras...
In tegenstelling tot de foto hieronder is het plaatje hierboven genomen in Borneo, ergens op een markt. Er konden niet veel meer "handige" plastic artikelen bij...